Αριστερά; Ναι!

Αλλά ποια αριστερά;

Βρισκόμαστε σε μία ακόμη περίοδο μεγάλων αγώνων του φοιτητικού κινήματος, μιας κοινωνικής έκρηξης πρωτοφανούς σε διάρκεια, μαζικότητα και μαχητικότητα. Μίας έκρηξης που κατέστρεψε κάθε φιλοδοξία της κυβέρνησης, η οποία με τη στήριξη του «συμπολιτευόμενου» ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να προωθήσει το βασικό κορμό των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της 3βάθμιας εκπαίδευσης. Η εξέγερση των φοιτητών λειτούργησε και λειτουργεί σαν παράδειγμα κοινωνικής διεκδικητικότητας, αφού «δείχνει» σε όλη την κοινωνία ποια υλικά χρειάζονται τα σύγχρονα κινήματα για να έχουν νικηφόρα κατεύθυνση. Το έστω και προσωρινό σπάσιμο της συντριπτικής διακομματικής συναίνεσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η υπονόμευση της αναθεώρησης του Άρθρου 16 και η απονομιμοποίηση του νέου Νόμου – Πλαίσιο, αναδεικνύουν τη δυνατότητα των κοινωνικών κινημάτων να διεμβολίζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και να ακυρώνουν στην πράξη κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές, καθορίζοντας τις εξελίξεις.

Η εξέγερση που ζούμε αυτές τις μέρες κατάφερε να αμφισβητήσει τα όρια της αστικής νομιμότητας τόσο στο πολιτικό περιεχόμενο, όσο και σε επίπεδο μορφών και γι’ αυτό αποτελεί την «πολιτική συνέχεια» των κινημάτων του παρελθόντος, αλλά και το έναυσμα για τα κινήματα του μέλλοντος.

Ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, που σημαδεύεται από την έκρηξη των κοινωνικών αγώνων, επανέρχεται στο προσκήνιο και συνδέεται με τις μαζικές διεργασίες που συντελούνται στη νεολαία και την κοινωνία η υπόθεση της Αριστεράς, ή αλλιώς η υπόθεση της συγκρότησης μιας μάχιμης αντικαπιταλιστικής παρέμβασης στο ελληνικό πανεπιστήμιο.

Γιατί η Αριστερά οφείλει πρώτιστα να κοιτά τον κόσμο και τις ανάγκες του!

Στην υπόθεση της ισχυροποίησης μιας άλλης Αριστεράς στο πανεπιστήμιο, δεν μπορεί κατά τη γνώμη μας να συμβάλλει η ενδυνάμωση των παραπάνω παρατάξεων, αλλά ούτε και μια λογική «Αριστερής Ενότητας» όπως αυτή παρουσιάζεται τελευταία σαν συνεργασία του Δικτύου και των Αριστερών Σχημάτων. Αυτή κινείται σε μια λογική αντινεοφιλελεύθερου μετώπου στο μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο καλεί τους φοιτητές να στηρίξουν (βασικά σε εκλογικές διαδικασίες γιατί ενσωματώσιμη Αριστερά της minimum συμφωνίας και της ευκαιριακής συγκόλλησης. Η λογική αυτή στηρίζεται στην υπόθεση ότι μια Αριστερά είναι χρήσιμη όταν αθροίζει υπάρχοντα πολιτικά δυναμικά, και όχι όταν προωθεί εκείνο το μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο και μορφές πάλης που μπορούν να αγκαλιάζονται από τους φοιτητές, να οικοδομούν νικηφόρα κινήματα και να αλλάζουν τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Και μιλάμε για συγκόλληση και όχι για μια πραγματική ενότητα της αριστεράς γιατί οι ίδιοι οι συναγωνιστές υπερασπίζονται την συνέχιση της ύπαρξης των παρατάξεων τους.

Ίσως όμως το πιο σημαντικό σημείο διαχωρισμού και κριτικής από την πλευρά μας στην Αριστερή Ενότητα είναι πως αυτό το μόρφωμα διεκδικεί για τον εαυτό του μια μειοψηφική αναφορά μονάχα στους ‘αριστερούς’. Κάτι τέτοιο κατά τη γνώμη μας αποτελεί μεγάλο πισωγύρισμα για την ίδια την αριστερά και το ρόλο που αυτή οφείλει να διαδραματίσει. Και εξηγούμαστε: Η ενότητα της αριστεράς ποτέ δεν ήταν κάτι που αφορούσε το σύνολο του απλού κόσμού. Η ενότητα της αριστεράς είναι κάτι που αφορά την ίδια την αριστερά και όλους όσους τοποθετούν τον εαυτό τους ιδεολογικά κοντά της. Παραδοσιακά, η αριστερά δεν κρίνεται και δεν μετριέται από το κατά πόσο μπορεί να ενοποιεί τον εαυτό της αλλά από το εάν μπορεί να εκπροσωπεί πραγματικά υλικά συμφέροντα των ίδιων των μαζών, αν μπορεί να αναγνωρίζει την ενιαιότητα των συμφερόντων όλων των φοιτητών και όχι των αριστερών φοιτητών, αν μπορεί ακόμη και σε αρνητικούς συσχετισμούς να βάζει αναχώματα στην κίνηση του κράτους και στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αν μπορεί να υπερασπίζεται και να αναζωογονεί τις συλλογικές διαδικασίες των συλλόγων, αν τελικά-τελικά μπορεί να δημιουργεί κινήματα και να τα οδηγεί στη νίκη!

Κατά κοινή ομολογία η επίθεση στα δικαιώματα νεολαίας και εργαζομένων τα τελευταία χρόνια έχει οξυνθεί. Από την πλευρά μας όμως θεωρούσαμε πως υπήρχαν δυνατότητες αντίστασης στις επερχόμενες αλλαγές.

Σε αντίθεση με άλλες λογικές της Αριστεράς που πριν το κίνημα έβλεπαν ότι τα πράγματα είναι μαύρα, ότι δεν κινείται τίποτα, εμείς διακρίναμε ότι ο λαός και η νεολαία δεν «έχουν παραδώσει ακόμη τα όπλα» και όποιος το λέει αυτό χαρίζει απλά νίκες στον αντίπαλο. Γι’αυτό και πολλές φορές επιλέγαμε να προτείνουμε ακόμη και καταλήψεις διαλέγοντας ακόμη και το ‘μοναχικό δρόμο’ αφού δεχόμασταν κριτική απ’όλες τις δυνάμεις της αριστεράς ότι ο αγώνας ήταν ανέξοδος. Εκ’του αποτελέσματος θεωρούμε πως οι επιλογές που κάναμε στο παρελθόν επιβεβαιώθηκαν και μάλιστα βοήθησαν, στο βαθμό που τους αντιστοιχούσε, να ‘βγει’ το σημερινό μεγαλειώδες κίνημα. Και λέμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα από πριν.

Γι’αυτό και σήμερα μιλάμε όχι απλά για την αναγκαιότητα, αλλά για τις πραγματικές δυνατότητες ανασύνθεσης και ισχυροποίησης της επαναστατικής αριστεράς μέσα στις σχολές.

Και σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε α) ποιο πολιτικό περιεχόμενο, β) ποιες πολιτικές πρακτικές και γ) ποιες λειτουργίες οφείλει αυτή η «άλλη Αριστερά» να έχει. Σε κάθε περίπτωση η κουβέντα οφείλει να διεξαχθεί σε μια συγκεκριμένη βάση.

Για το πολιτικό περιεχόμενο!

α) Αντιστοιχεί σήμερα ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο που να αμφισβητεί συνολικά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έτσι όπως αυτή προωθείται από τις τελευταίες κυβερνήσεις στη βάση των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα πολιτικό περιεχόμενο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά το ρόλο του πανεπιστημίου και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία. Που θα συγκρούεται με όσους την υπερασπίζονται και την προωθούν μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ). Ένα περιεχόμενο που θα είναι αποτέλεσμα κοινωνικών συμπυκνώσεων και θα καταφέρνει να συγκροτεί σχέσεις κοινωνικής εκπροσώπησης και πολιτικής εμπιστοσύνης με τους ίδιους τους φοιτητές. Ένα πολιτικό περιεχόμενο που τα αιτήματα του δεν θα αφορούν «την άλλη κοινωνία» αλλά θα τίθενται προς διεκδίκηση σ’ αυτούς τους συσχετισμούς, στο σήμερα! Ένα περιεχόμενο που θα εμπλέκεται με τις ανάγκες και τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των μαζών τις οποίες θα τροφοδοτεί και από τις οποίες θα τροφοδοτείται.

Για τις πολιτικές πρακτικές μέσα στις σχολές!

β) Αντιστοιχεί να έχουμε εκείνες τις πολιτικές πρακτικές που υπερασπίζονται και ενδυναμώνουν όλες τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων. Με πίστη στη δύναμη και την αποτελεσματικότητα των Γενικών Συνελεύσεων. Γιατί τελικά η αριστερά θα αναμετρηθεί με το εάν θα μπορεί να κάνει τα αιτήματα της, αποφάσεις συλλογικών οργάνων. Αντιστοιχούν εκείνες οι καθημερινές πολιτικές πρακτικές που να μπορούν να βάζουν αναχώματα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έτσι όπως αυτή περνά μέσα στις σχολές. Που να μπορούν να συγκροτούν μπλοκ αγώνα φοιτητών που εναντιώνονται στην αναδιάρθρωση. Εκείνες τις πρακτικές που να αποδεικνύουν ότι αναγνωρίζουμε πως οι μεταρρυθμίσεις δεν περνάνε μόνο κεντρικά μέσα από νόμους, αλλά ότι περνούν και κομματιαστά μέσα από τα τμήματα και τα όργανα συνδιοίκησης. Εκείνες τις πρακτικές που να απαιτούν να επιλυθεί ακόμη και το πιο «μικρό» και καθημερινό πρόβλημα για τους φοιτητές. Εκείνες τις πρακτικές που να μην διστάζουν να πάνε κόντρα ακόμη και με κομμάτια του καθηγητικού μπλοκ ασχέτου ιδεολογικής τοποθέτησης. Που να μπορούν να χτυπούν την καθηγητική αυθαιρεσία, να διεκδικούν ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών για τους φοιτητές. Αντιστοιχούν εκείνες οι πολιτικές πρακτικές που να τολμούν να κάνουν κριτική στην παρεχόμενη γνώση, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των φοιτητών και από τη σκοπιά των αυριανών εργαζομένων. Τελικά- τελικά στη δική μας αριστερά αντιστοιχεί μια παρέμβαση που να ισχυροποιεί τους συλλόγους των φοιτητών και να τους οριοθετεί από τον καθένα που προσπαθεί να πλήξει τα συμφέροντα τον φοιτητών με οποιοδήποτε τρόπο.

Για τις εσωτερικές της λειτουργίες!

γ) Αντιστοιχεί σήμερα να έχει εκείνες τις εσωτερικές διαδικασίες που θα εξασφαλίζουν την μέγιστη εσωτερική δημοκρατία αλλά και την αναγκαία αποτελεσματικότητα. Κατά τη γνώμη μας, μέσα στις σχολές, το μοντέλο της παράταξης σαν ιμάντας μεταβίβασης της κομματικής γραμμής είναι προβληματικό. Και είναι προβληματικό γιατί ανάμεσα στη «γραμμή» και στις μάζες υπάρχει μια μονόδρομη και όχι αμφίδρομη σχέση. Είναι προβληματικό γιατί η «γραμμή» συγκροτείται από ‘τους πάνω’ χωρίς την συνδρομή αυτών που αφορά. Είναι όχι μόνο προβληματικό αλλά τείνει κιόλας να καταρρεύσει αφού έχουν φανεί τα αδιέξοδα όλων αυτών που λειτουργούν έτσι!

Για μας δεν υπάρχει καλύτερο και πιο αποτελεσματικό μοντέλο λειτουργίας από αυτό των σχημάτων κοινωνικών χώρων.

Τα σχήματα είναι αυτά που δέχονται ισότιμα και ανοίγουν το διάλογο σε κάθε συνάδελφο και συναγωνιστή ο οποίος στρέφεται συλλογικά στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων του και αμφισβητεί τη σημερινή πραγματικότητα.

Τα σχήματα είναι εκείνο το μόρφωμα που εγγυάται ότι η παραγωγή της γραμμής θα διαμεσολαβείτε από αυτούς που τους αφορά, δηλαδή τους ίδιους τους φοιτητές. Κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και γι’αυτό δεν μπορεί και κάποιος να την κατέχει. Υπάρχει όμως ένα κριτήριο για να επαληθευτεί μια σωστή γραμμή πάνω σε μια λάθος και αυτό είναι το κριτήριο της πράξης! Και ακριβώς πάνω σ’αυτό είναι δουλεμένη η πολιτική γραμμή των σχημάτων. Είναι αποτέλεσμα της αμφίδρομης σχέσης των μελών του σχήματος με τον κόσμο της σχολής του. Οφείλουμε λοιπόν να έχουμε μια παρέμβαση μέσα στις σχολές όπου ο κάθε αγωνιστής δεν θα αισθάνεται σαν κάτι ξένο και απόμακρο από τους συμφοιτητές του. Σαν κάποιος που ξέρει ενώ οι υπόλοιποι δεν ξέρουν! Σαν κάποιος που καταλαβαίνει ενώ οι άλλοι όχι!

Ακριβώς στη βάση των τριών παραπάνω αξόνων λειτουργούν τα σχήματα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης που γεννήθηκαν μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες κινητοποιήσεις του 1990-91. Η Ε.Α.Α.Κ. είναι ένα πετυχημένο πείραμα της ανεξάρτητης Αριστεράς. Έχει καταφέρει να συσπειρώσει δυνάμεις και αγωνιστές που καμία άλλη φοιτητική παράταξη δεν κατάφερε ποτέ. Είναι πεδίο διαλόγου και ενωτικής δράσης για πολλές διαφορετικές απόψεις και συλλογικότητες. Τα σχήματα της είναι πολιτικό - συνδικαλιστικές συλλογικότητες που δρουν σε κάθε σχολή με αυτοτέλεια και αποτελούν το βασικό κύτταρο του δικτύου της ΕΑΑΚ. Λόγω της αναγκαιότητας για ενιαία συντονισμένη παρέμβαση στο ελληνικό πανεπιστήμιο, τα σχήματα συντονίζονται ανά πόλεις αλλά και πανελλαδικά μέσα από το πανελλαδικό τους διήμερο. Αναζητούν τους δρόμους μιας ευρύτερης αμφισβήτησης του τρόπου με τον οποίο ένας νέος σήμερα ζει και σπουδάζει, και αντιπαραβάλλουν ένα πρότυπο αγωνιζόμενου νέου, απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα. Συμβάλλουν στη μάχη για την αυτοτελή συγκρότηση του πολιτικού χώρου μιας άλλης Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία.

Η καθεστωτική αριστερά έδειξε τα όρια της

Και μιλάμε σήμερα για την αναγκαιότητα ισχυροποίησης της επαναστατικής αριστεράς γιατί δυστυχώς η καθεστωτική αριστερά ( βλ. ΚΚΕ και ΠΚΣ ) έδειξε για άλλη μια φορά τα όρια της. Στην πρώτη φάση του κινήματος του περσινού Μάη – Ιούνη όλοι θυμούνται πως από κοινού με την ΔΑΠ προσπαθούσε να βάλει ανάχωμα στις καταλήψεις των συλλόγων με αποτέλεσμα να απομονωθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που επιθυμούσαν να κλείσουν τις σχολές τους και να κατέβουν στο δρόμο. Το ίδιο έκανε και με την μεγαλειώδη και ηρωική απεργία των Δασκάλων (ΔΟΕ) τον περασμένο Σεπτέμβρη όπου και εκεί η παράταξη του ΚΚΕ κατήγγελλε συνεχώς τις εβδομαδιαίες απεργίες. Το ίδιο και με τις απεργίες διαρκείας της ΠΟΣΔΕΠ.(βλ.δημοσιεύματα στο Ριζοσπάστη της περιόδου).

Προσπαθώντας να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος την είδαμε πριν λίγους μήνες να μπαίνει άνευ όρων στα πλαίσια των καταλήψεων πιεζόμενη από την κατακραυγή των χιλιάδων αγωνιστών. Η στάση της όμως ήταν και πάλι όχι μόνο προβληματική αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις διαλυτική για το ίδιο το κίνημα. Η μεγαλύτερη «εκλογικά» τουλάχιστον παράταξη της αριστεράς απέτυχε ολοκληρωτικά να αποτελέσει την πολιτική πρωτοπορία του κινήματος, να εγγυηθεί την συνοχή του, την ενιαία του έκφραση προς τα έξω, το βάθεμα του πολιτικού του περιεχομένου, την οργανωτική του στήριξη. Όχι μόνο απέτυχε να εγγυηθεί όλα αυτά, αλλά έβαζε συνεχώς αναχώματα και τεχνητά εμπόδια στην ανάπτυξη του κινήματος (ξεχωριστά συντονιστικά, πορείες, κολλήματα στις αποφάσεις των Συντονιστικών Επιτροπών Κατάληψης).

Η στάση της «εντός, εκτός, και εναντίον» ήταν για μας όμως κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Η ΠΚΣ επενδύει στρατηγικά σε μία λογική κινημάτων διαμαρτυρίας που θα είναι «ουραγοί» των πολιτικών πρωτοβουλιών του Κόμματος, υποτιμώντας τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων να πετυχαίνουν υλικές νίκες, ενώ αποφεύγει να εμπλέκεται σε κινήματα που δεν ‘ελέγχει’. Η τυφλή υποταγή στο κόμμα και στην κομματική γραμμή έφερε σήμερα την παραδοσιακή αριστερά, δυστυχώς, να απέχει έτη φωτός από τον πόθο των μαζών και τα πραγματικά υλικά του συμφέροντα. Όποιο κίνημα δεν μεταφέρετε αυτόματα και στην κάλπη -ψήφο στο ΚΚΕ- δεν είναι και επικίνδυνο. Γι’ αυτό και θεωρεί πως η δική της οργανωτική ανάπτυξη και εκλογική καταγραφή θα σημαίνει αναζωογόνηση για το κίνημα. Όμως φοιτητικό κίνημα έγινε, και μάλιστα νικηφόρο, αλλά η ΚΝΕ μάλλον αποδυναμώθηκε από τις πολιτικές της επιλογές παρά το αντίθετο. Δεν θέλουμε να χρεώσουμε στους συναδέλφους της ΠΚΣ τον πόθο τους να δυναμώσουν την παράταξη και τη λογική τους. Τους χρεώνουμε όμως την έλλειψη σαφής εκτίμησης για το κίνημα που θα ξεσπούσε, και αυτό είναι αποτέλεσμα της απουσίας και αποτοίχισης τους από τον κόσμο και τις ανάγκες του. Και κάτι τέτοιο ΔΕΝ αντιστοιχεί στην αριστερά. Το Αντίθετο πρέπει να συμβαίνει.

Στην αριστερά αντιστοιχεί να αφουγκράζεται τον κόσμο και τις ανάγκες του! Να στέκεται στο πλάι του! Και όχι από πάνω του σαν κάτοχος της μοναδικής αλήθειας! Και σε καμία περίπτωση πίσω από τον κόσμο και από τις εξελίξεις!

Ίσως το πιο σημαντικό βέβαια είναι, πως σε επίπεδο πολιτικής γραμμής και περιεχομένου, συγκλίνει με την πολιτική του αστικού εκσυγχρονισμού ενσωματώνοντας όψεις της αστικής πολιτικής (ειδίκευση, αναβάθμιση, εντατικοποίηση, εξετάσεις), ενώ για να κρύψει τα κενά επιμένει σε μια λογική γενικόλογης καταγγελιολογίας. Μήπως είναι τυχαίο πως αυτό που ιεραρχούσε για το κίνημα και τις αποφάσεις του ήταν: «Να δείξουμε τον ένοχο! Να καταγγείλουμε τους φορείς του πανεκπαιδευτικού μετώπου (ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΠΟΣΔΕΠ)! Να καταγγείλουμε το ΠΑΣΟΚ που θολώνει τα νερά! Γιατί εμείς δεν τσιμπάμε! Γιατί εμείς ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε στις ερχόμενες εκλογές!»

Γιατί η λογική της συνδιαχείρησης δεν μας χωρά!

Κινούμενο στην ίδια λογική, το ΔΙΚΤΥΟ είναι ο πιο επιφανής εκπρόσωπος της Αριστεράς της διαχείρισης και των «βελτιωτικών» προτάσεων μέσα στα πανεπιστήμια. Κάνει μια μερική κριτική στις μεταρρυθμίσεις αποφεύγοντας να αγγίξει τον πυρήνα τους, αφού οι θέσεις του έρχονται να «συμπληρώσουν» τους βασικούς άξονες τους. Γι’ αυτό το λόγο αποφεύγει να εναντιωθεί σε συμφέροντα μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια τα οποία θα μπορούσαν να βολευτούν με μια πιο «δημοκρατική μεταρρύθμιση», αποφεύγει να εκφράσει το συνολικό υπόβαθρο των φοιτητικών κινητοποιήσεων επιμένοντας σε μια σημειολογία περί «γενιάς του άρθρου 16», υπερασπίζεται το αντί-νομοσχέδιο έκτρωμα του ΣΥΝ για το Νόμο – Πλαίσιο το οποίο ενσωματώνει βασικές πτυχές ακόμα και των επιλογών της Μαριέττας, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί μέσω του ΣΥΝ να παρουσιασθεί ως ο αυτόκλητος «εκπρόσωπος των κινημάτων».

Τα σχήματα της ΕΑΑΚ, διαπιστώνουν ότι κατά τη διάρκεια του φετινού 2^ου Πανελλαδικού τους Διημέρου, παραβρέθηκαν και αποφάσισαν να συμμετέχουν δεκάδες σχήματα που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο των κινητοποιήσεων, αλλά και πολιτικές πρωτοβουλίες και εκατοντάδες αγωνιστές από όλη την Ελλάδα, και κάτι τέτοιο επιβεβαιώνει την επιτυχία του εγχειρήματος των ΕΑΑΚ. Βγαίνοντας λοιπόν δυναμωμένα και πιο ώριμα από το Πανελλαδικό Διήμερο τους, απευθύνουν ένα κάλεσμα σε όλα τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα, τις αριστερές ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες που δημιουργήθηκαν μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες, οργανωμένες δυνάμεις και παρατάξεις που παρεμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και έχουν αναφορά στην Επαναστατική Αριστερά, ανένταχτους αγωνιστές, να παρακολουθήσουν, να εμπλακούν και να συμμετάσχουν στις διαδικασίες των σχημάτων και στα ανά τόπους συντονιστικά τους, με απαρχή την επόμενη περίοδο.

Ευελπιστούμε οι διαδικασίες που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα να οδηγήσουν σε μια πραγματικά:

Ενιαία, γιατί οι δυνατότητες της περιόδου μας το επιτρέπουν.

Ανεξάρτητη, από το κράτος και τους μηχανισμούς του, από την κυρίαρχη πολιτική γιατί θέλουμε οι πράξεις και οι απόψεις μας να εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας

Αριστερή, γιατί απέναντι στη λογική του ατομισμού απαντάμε με τη δύναμη των συλλογικών διεκδικήσεων, γιατί βλέπουμε τη δυνατότητα ύπαρξης μιας άλλης κοινωνικής πραγματικότητας

Κίνηση, γιατί η στασιμότητα δεν ωφέλησε ποτέ κανένα, ούτε καν τον αντίπαλο!

ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ

στις κυρίαρχες συχνότητες

Είμαστε για αυτούς απειλή...

…είμαστε τα συνθήματα του μέλλοντος!

Πολλοί είπαν ότι οι φοιτητές άλλαξαν, ότι οι φοιτητές δεν είναι πια όπως ήταν τότε...Πολλοί είπαν ότι οι καιροί άλλαξαν, ότι η ιστορία άλλαξε σελίδα και οδεύει προς το τέλος της. Πολλοί είπαν ότι τα πανεπιστήμια θα αναδιαρθρωθούν και θα υποταχθούν πλήρως στην Θεά Αγορά.. Είπαν...
Άλλοι δεν είπαν αλλά έγραψαν...έγραψαν νόμους και νέα συντάγματα για το πανεπιστήμιο. Έγραψαν την κατάργηση του ασύλου, την διαγραφή των φοιτητών, τις αλυσίδες μαθημάτων, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα επιχειρησιακά σχέδια, τον κατακερματισμό των σχολών και την απαξίωση των πτυχίων. Έγραψαν μέσα σε λίγες σελίδες αυτό που θα ονομάζαμε αντιδραστική μετάλλαξη του πανεπιστημίου...έγραψαν αυτά και τα έφεραν για ψήφιση...
Άλλοι ήταν ειδικοί και έτσι όχι μόνο είπαν αλλά μίλησαν αυτοί για τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος. Τα τηλεοπτικά παράθυρα γέμισαν με ύβρη απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, τις καταλήψεις και τις πορείες του. Οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι και οι λογής – λογής Πρετεντέρηδες έριξαν τόνους λάσπης στον αγώνα των φοιτητών με στόχο να τον καταστείλουν...μίλησαν με κυνικότητα για να υπερασπιστούν μια κυβέρνηση που άδειαζε τόνους χημικών πάνω σε φοιτητές...
...τι ειπώθηκε και τι γράφτηκε τελικά;
Η ιστορία μας διδάσκει ότι όχι μόνο δεν τελείωσε αλλά έχει ακόμα πολλά επεισόδια και ένα τέλος που κανείς δεν έχει σκεφτεί...Οι φοιτητές είπαν πολλά και έγραψαν ακόμα περισσότερα στις αποφάσεις τους...Περισσότερο όμως από όλα έγραψαν ιστορία...την ιστορία που μιλά για δρόμους με χιλιάδες φοιτητών, εκατοντάδες καταλήψεων, μαζικότατες γενικές συνελεύσεις, μεγάλες νίκες...είναι η δικιά μας ιστορία...η ιστορία όσων τύχαμε να είμαστε στο πανεπιστήμιο το 2006-2007.
Καμία σελίδα δεν χωρά αυτή την ιστορία όσο την χωράνε οι μνήμες μας...Ποιος πίστευε ότι θα σταματούσαμε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και του συντάγματος; Ποιος πίστευε ότι μετά την ψήφιση του νόμου – πλαισίου θα συνεχίζαμε ακόμα πιο δυναμικά; Ποιος πίστευε ότι η πιο αντιδραστική τομή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σήμερα μπορεί να ανατραπεί; Τα κινήματα νικάνε...το θυμόμασταν;
Και κάποιοι απορούν ποιοι οφείλονται για όλα αυτά...Αναρωτιούνται που κρύφτηκε η συμβιβασμένη νεολαία; Αναρωτιούνται γιατί δεν κάτσαμε σπίτι μας να δούμε την Μαριέττα, τον Καραμανλή ή τον Γιωργάκη να μιλάνε για τα πανεπιστήμια μας...Αλήθεια η γενιά μας υπήρξε ποτέ συμβιβασμένη; Εμείς – ο καθένας από εμάς – κρύβαμε μέσα μας την ανάγκη να αμφισβητήσουμε την πραγματικότητα που μας ετοίμαζαν, την εκπαίδευση που μας παρέδωσαν, την εργασιακή ανασφάλεια που βλέπαμε...Το φοιτητικό κίνημα αυτής της δυναμικής, διάρκειας και έντασης είναι γέννημα των αναγκών και συμφερόντων μας...Είναι γέννημα της ανάγκης να μην αποδεχθούμε αλλά να συγκρουστούμε με αυτή την πολιτική. Είναι γέννημα της ανάγκης να υπερασπιστούμε τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, να παλέψουμε για την εργασιακή μας προοπτική, να πούμε όχι στην υποταγή της εκπαίδευσης στις νόρμες των επιχειρήσεων, να αρνηθούμε το παρόν και το μέλλον που ετοιμάζουν για εμάς, χωρίς εμάς.
Το φοιτητικό κίνημα που ζήσαμε και ζούμε κατάφερε μεγάλες νίκες όσο και αν πολλοί προσπάθησαν να προβοκάρουν αυτή την πραγματικότητα. Η νίκη για την αναθεώρηση, το συνεχές μπλοκάρισμα ψηφισμένων νόμων (ΙΔΒΕ, Αξιολόγηση), η δυνατότητα ανατροπής του νόμου – πλαισίου είναι οι υλικές νίκες που στέκονται πλάι στη μεγάλη νίκη της χειραφέτησης, της εμπλοκής των φοιτητών στον αγώνα υπεράσπισης των συμφερόντων τους, των συλλογικών πρακτικών, την μαζικοποίηση των συνελεύσεων και των διαδηλώσεων, την νέα επαφή της νεολαίας με την πολιτική...Τι θα μείνει όμως τελικά;
Από εδώ και πέρα τι;...
Η μάχη με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι ακόμα μπροστά μας! Η μάχη για τον νόμο – πλαίσιο, για τα πτυχία, για τα μεταπτυχιακά, την έρευνα είναι ακόμα ανοιχτή...Οι μεγαλύτερες νίκες του κινήματος στέκονται ακόμα μπροστά μας και περιμένουν να τις κατακτήσουμε...
Αυτή η κυβέρνηση – όπως και κάθε άλλη – δεν σταματά αν δεν τη σταματήσουμε. Για αυτούς που γράφουν νόμους το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα περισσότερο αλλά ο φορέας της πολιτικής τους. Για αυτούς που γράφουν νόμους η απαξιωση των πτυχίων και η χειροτέρευση των όρων ένταξης στην εργασία, η ανταποδοτική και επιχειρηματική λειτουργία με στόχο την προσαρμογή των σχολών στις κατευθύνσεις της αναδιάρθρωσης, η η πειθάρχηση της νεολαίας είναι η κατεύθυνση που θέλουν να θέσουν στις σχολές.
Ξέρουμε τι μπορούμε να πετύχουμε!
Δεν υπάρχει δρόμος που να οδηγεί στην υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων μας από αυτόν που θα ανοίξουμε περπατώντας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να οδηγεί σε νίκες από αυτόν του αγώνα του φοιτητικού κινήματος. Σε αυτό τον δρόμο και στο σταυροδρόμι των φοιτητικών εκλογών καλούμαστε να πάρουμε την σωστή κατεύθυνση. Την κατεύθυνση που θα σημαίνει ότι κάτι έχει μείνει ώστε τελικά κάτι περαιτέρω να μπορέσει πιο εύκολα να γίνει.
Στη μάχη των φοιτητικών εκλογών θέλουμε να καταγραφεί η στήριξη στις πολιτικές λογικές που προσπάθησαν να συνδράμουν στον αγώνα υπεράσπισης των συλλογικών μας συμφερόντων, έμπρακτα, μέσα στην πάλη. Την επόμενη μέρα των φοιτητικών εκλογών, οι σύλλογοι θα είναι κερδισμένοι αν όσοι στήριξαν ρητά (ΔΑΠ) ή άρρητα (ΠΑΣΠ) τον νέο νόμο – πλαίσιο και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνολικότερα βγουν αποδυναμωμένοι. Την επόμενη μέρα των εκλογών το αποτέλεσμα θα πρέπει να σημαίνει καλύτερους όρους για τις μάχες που έχουν να δωθούν...Θα πρέπει να σημαίνει ότι κάτι έχει μείνει...
Οι φετινές εκλογές θα είναι πρωτότυπες! Το κίνημα, τα ερωτήματα, οι συνελεύσεις δεν μπορούν να αφήσουν την πολιτική του πάρτυ, των πελατειακών σχέσεων. Το κίνημα, οι νίκες δεν μπορούν να αφήσουν άλλα περιθώρια στη λογική που στη μια της όψη έχει την πλήρη αποδοχή και στην άλλη την απλή διαμαρτυρία(ΠΚΣ). Οι φετινές εκλογές θα πρέπει να μιλήσουν για αυτά που θέλουν οι φοιτητές, για αυτά που γράφτηκαν σε πολλά πανό, σε πολλές αποφάσεις πανελλαδικών συντονιστικών, που λέχθηκαν σε πολλά συνθήματα...
...οι φετινές εκλογές είναι κόμβος για αυτό που πρέπει να γίνει...
Οι χρυσές σελίδες της ιστορίας του κινήματος δεν θα έχουν τόσα να πουν αν το επεισόδιο δεν λήξει με όμορφο τέλος. Ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να σταματήσει σήμερα, αύριο, μετά ή μέχρι τις φοιτητικές εκλογές. ΘΕΤΟΥΜΕ ΜΕ ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ – ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΕΡΑ. Ο στόχος αυτός δεν θα είναι δυσθεώρητος όσο εμείς στεκόμαστε στο ύψος μας, στο ύψος του φοιτητικού κινήματος.
Και θα σταθούμε! Γιατί να μην αντιπαρατεθείς την πολιτικη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή της ΕΕ αφού αυτή πλήττει τα συμφέροντα σου;
Και θα νικήσουμε! Γιατί να μην επιλέξουμε σήμερα έναν βηματισμό που θα φέρει και άλλες ήττες στην κυβέρνηση με πρώτη την απόσυρση του νόμου – πλαισίου;
Και ναι δεν είμαστε μια συμβιβασμένη νεολαία! Είμαστε η γενιά που αγωνιά για το μέλλον της και αμφισβητεί, η γενιά που θέλει να βάλει μια άλλη κατεύθυνση. Μπορούμε να γίνουμε η γενιά που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της σημερινής εκσυγχρονιστικής και αντιλαικής πολιτικής.
Στον δρόμο των νικηφόρων συλλογικών αγώνων συνεχίζουμε...
Ενδυναμώνουμε τους αγώνες και τα σχήματα της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Της αριστεράς που δίνει τη μάχη σε όλα τα επίπεδα, από το ζήτημα σχολής μέχρι τη μάχη ενάντια στις αντεκπαιδευτικές και αντεργατικές αλλαγές των κυβερνήσεων. Της αριστεράς που εμπλέκεται στο κίνημα ακριβώς γιατί πιστεύει ότι αυτό μπορεί να κερδίζει. Της άλλης αριστεράς που έχει ανάγκη η εποχή μας...

ΣΤΙΣ 9 ΜΑΗ στηρίζουμε-ψηφίζουμε …
ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
Στις κυρίαρχες συχνότητες!
Ε.Α.Α.Κ.